صد رازِ نهان

یک شمع، با روشن کردن شمعی دیگر چیزی از دست نمی‌دهد!

۴ مطلب در آبان ۱۳۹۴ ثبت شده است

جاواکارت مقدماتی/8-برنامه نویسی جاواکارت در Eclipse

قسمت قبلی: برنامه نویسی جاواکارت در Netbeans

در قسمت قبل دیدیم که نسخه‌های جدید محیط برنامه نویسی Netbeans، به صورت پیشفرض، Pluginها و APIهای مورد نیاز برای برنامه نویسی جاواکارت را در خود دارند. متاسفانه در مورد محیط برنامه نویسی Eclipse اینگونه نیست (نویسنده از نسخه‌ی جدید این نرم افزار اطلاع ندارد). بنابراین نیاز است که برنامه نویس خودش Plugin و APIهای مورد نیاز را به آن بیفزاید.


سوال: IDE چیست؟ Plugin چیست؟ API چیست؟

پاسخ: IDE یا Integrated Development Environment یا محیط برنامه نویسی در واقع نرم افزارهایی مانند Netbeans، Eclipse یا Visual Studio هستند که فضایی را برای برنامه نویس فراهم می‌آوردند که برنامه‌های خود را به صورت راحت تر بنویسد و Compile/Interpret کند. 

API یا Application Programming Interface یا رابط برنامه نویسی نرم افزار، در واقع مجموعه ای از واسط/رابط ها بین برنامه ای که قرار است نوشته شود با کتابخانه‌های آن زبان یا سیستم عامل هستند. یکی از قابلیت‌هایی که IDE دارد این است که هنگام نوشتن برنامه و استفاده از این رابط های برنامه نویسی در کد برنامه، به صورت اتوماتیک چک می‌کند که آیا چنین رابطی وجود دارد یا خیر، و اگر موجود نبود، به برنامه نویس خطای استفاده از APIهای اشتباه می‌دهد و یا به وی کمک می‌کند آن را اصلاح کند. (بنابراین باید APIهای لازم را به محیط برنامه نویسی معرفی/اضافه کنیم).

و نهایتا Plugin مجموعه ای فایل است که برای یک نرم افزار مانند IDE نوشته شده اند که به آن قابلیتی اضافه کنند. 

به صورت روشن تر، وقتی ما JCDK را از سایت Oracle دانلود می‌کنیم، همه‌ی APIها و ابزارهای مورد نیاز برای نوشتن و ساخت یک اپلت در آن مجموعه وجود دارد. یعنی می‌توانیم بدون استفاده از هیچگونه IDE ای، اپلت خود را بنویسیم و فایل cap آن را تولید کنیم! منتهی باید با Notepad یا ابزاری مشابه آن، و یک مجموعه ابزارهای خط فرمانی دست و پنجه نرم کنیم، و هیچ گونه هشداری به ما در مورد نوشتن یک اسم API اشتباه یا خطاهای مانند آن به ما داده نمی شود، و تنها در مراحل پایانی، هنگام Compile/Interpret به واسطه ی اجرا نشدن موفق فرایند، متوجه وجود یک خطا در برنامه می‌شویم. کاری که IDE با Plugin هایش برای ما انجام می‌دهد، مکانیزه کردن کل این فرایندها و مخفی کردن ابزارهای خط فرمانی و مراحل آن ها، در پس چند کلیک ساده است. 


Eclipse:

خب، برای شروع، ابتدا Eclipse و سپس Java Card Development Kit 2.2.2 و پلاگین Eclipse-JCDE را دانلود می‌کنیم. 

نکته‌ی مهم اول: Eclipse و Java Development Kit و Java Card Development Kit 2.2.2 و Windows چهار مورد باید یا 32 بیتی باشند یا 64 بیتی. تفاوت یکی از این موارد با موارد دیگر موجب ناسازگاری مجموعه می‌شود و عدم کارکرد صحیح می‌شود.

نکته‌ی مهم دوم: همانطور که پیش‌تر گفته بودیم، پلاگین Eclipse-JCDE تنها برای JCDK2.2.2 نوشته شده است. بنابراین شما باید این نسخه از JCDK را دانلود کنید. (با ترفندی می‌توان از نسخه های پایین تر نیز استفاده کرد؛ لیکن، برای اجرای آن ترفندها، همچنان به نسخه‌ی 2.2.2 نیز نیاز است).

اما بعد؛ پس از دانلود موارد بالا:

  1.  ابتدا Java Development Kit را نصب کنید. پس از آن نرم افزار وارد پوشه‌ی Eclipse شوید(این نرم افزار به صورت Portable می‌باشد، یعنی نیاز به نصب ندارد و نهایتا تنها کاری که شما باید در مورد فایل دانلود شده‌ی آن بکنید، Extract کردن آن در یک دایرکتوری است).
  2. داخل پوشه‌ی Eclipse یک فولدر به نام plugins وجود دارد، محتویات Eclipse-JCDE (پلاگین دانلود شده) را در این فولدر قرار دهید.
  3. JCDK را در یک فولدر Extract کنید. وارد مسیر Extract شوید. داخل این دایرکتوری، چهار فایل فشرده می‌بینید. هر چهار مورد را مجدد Extract کنید (فایل اصلی java_card_kit-2_2_2-rr-bin-windows-do.zip است).
  4. حال نرم افزار Eclipse را باز کنید و از منوی Java Card (که به واسطه ی پلاگین دانلود شده به Eclipse اضافه شده است)، گزینه‌ی Preferences را انتخاب کنید. سپس روی Browse کلید کرده و مسیر پوشه ی  java_card_kit-2_2_2-rr-bin-windows-do را به آن بدهید و روی OK کلیک کنید. 
بعد از انجام مراحل بالا، محیط برنامه نویسی Eclipse برای ساخت پروژه های جاواکارت آماده است. برای ایجاد یک پروژه‌ی جاواکارت به این ترتیب عمل می‌کنیم:

1- File > New > Other

2- Java Card > Java Card Project - Next

3- Assigning a name to your project and then click on Finish.
 بعد از کلیک کردن روی دکمه‌ی Finish در منوی سمت راست Eclipse پوشه‌ای با نامی که شما در مرحله‌ی 3 به آن اختصاص دادید ظاهر می‌شود. این پوشه، پوشه‌ی خالی پروژه‌ی شماست:

4- File > New > Other > Java Card Applet
برای افزودن یک اپلت خام(:دی!) به پوشه‌ی پروژه، دو مسیر وجود دارد. راه نخست این که در حالی که پوشه‌ی پروژه انتخاب شده است، مجددا مراحل 1 و 2 را انجام دهیم، با این تفاوت که در مرحله‌ی 2، به جای Java Card Project،  گزینه‌ی Java Card Applet را انتخاب کنیم. مسیر دوم هم به این صورت است که به جای انتخاب کردن پوشه‌ی پروژه و رفتن به File > New، مستقیما روی خود پوشه‌ی پروژه کلید راست کنید و New و ... را پیش بروید. به هر حال از هر دو مسیر، پس از انتخاب Java Card Applet و کلیک روی Next، پنجره ی زیر ظاهر خواهد شد:

5- Assigning Package Name, Applet Name and Applet AID:

در مورد پنجره‌ی فوق چند نکته وجود دارد:
1- بنا بر رسم برنامه نویسی، اسم Package را با حرف کوچک و اسم Applet را با نام بزرگ شروع می‌کنند.
2- چنانچه Package Name را خالی بگذارید، Eclipse به شما هشداری نمی‌دهد، و حتی با کلیک کردن روی Finish، اپلت خام مورد نظر به پروژه اضافه می‌شود (که نام Package آن Default Package شده است)؛ اما، به هنگام ساخت فایل cap. خطایی دریافت می‌کنید که به هیچ وجه از متن آن مشخص نمی‌شود ایراد کجاست! بنابرین برای روبرو نشدن با خطا، حتما به Package یک نام اختصاص دهید.  
3- در این پنجره، تنها AID اپلت از برنامه نویس خواسته می‌شود و AID توسط IDE یک مقدار پیش‌فرض دریافت می‌کنید که در پنجره‌ی بعدی قابل تغییر است.

پس از کلیک کردن روی Finish پنجره ی نهایی که همان محیط برنامه نویسی جاواکارت است مجددا ظاهر می‌شود:

خطایی که مشاهده می‌کنید با پاک کردن override@ از متن برنامه حذف می‌شود. منوهایی که در کادر آبی مشاهده می‌کنید مواردی هستند که به کمک Plugin دانلود شده به Eclipse اضافه شده اند. JCWDE و CREF شبیه سازهای (Simulator) جاواکارت هستند که Oracle آن ها را در بسته‌ی Java Card Development Kit ارائه می‌دهد تا برنامه نویس بتواند بدون نیاز به یک کارت فیزیکی واقعی، برنامه‌ی خود را خطایابی کند. 

نهایتا پس از رفع خطا و ایجاد تغییرات مناسب در برنامه نوبت به ساخت فایل cap. می رسد. برای این کار یا از منوی Java Card در کادر آبی، یا با کلید راست کردن روی نام Package و رفتن به زیر منوی Java Card Tools، گزینه‌ی Convert را انتخاب می‌کنیم تا فایل cap ساخته شود:

6- Assigning Package AID and Generating CAP file:

از آنجا که در مراحل قبلی به Package برنامه AID اختصاص ندادیم، به صورت اتوماتیک یک پنجره باز می‌شود که از ما AID پکیج را می‌گیرد (چنانچه پیش از Convert از Set Package AID استفاده می‌کردیم، دیگر این پنجره ظاهر نمی‌شد). پس از اختصاص Package AID و کلیک روی OK، به احتمال خیلی زیاد، با خطای زیر مواجه خواهید شد:

علت این خطا، تنظیم بودن Compiler جاوا (بله جاوا، نه جاواکارت) در Eclipse روی نسخه‌هایی بالاتر از 1.3 است، برای ساخت فایل‌های cap جاواکارت نسخه‌ی 2.2.2 و قبل تر، کامپایلر جاوا حتما باید روی نسخه‌ی 1.3 (شاید 1.4 هم جوابگو باشد) تنظیم شود. برای تغییر آن، از منوی  Windows بالای پنجره‌ی Eclipse، گزینه‌ی Preferences را انتخاب کنید و سپس در پنجره‌ی باز شده مانند زیر عمل کنید:

حال، مجددا مرحله‌ی 6 را تکرار کنید تا فایل cap به صورت موفق آمیز ساخته شود:

همانطور که مشاهده می‌کنید در کادر سمت چپ، فایل cap ظاهر شده است. شما می‌توانید با کلیک راست کردن روی آن و انتخاب copy، آن را به هر کجای هارد انتقال دهید. همچنین می‌توانید با انتخاب properties، مسیر فعلی آن را مشاهده کنید.


آنچه پنهان در میان سینه باشد، عشق نیست
عاشقان با رسم رسوایی به میدان می‌روند
#عارفه_نصیری

۲۷ آبان ۹۴ ، ۲۳:۲۸ ۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
ابراهیم قاسمی

رمزنگاری/6-تقسیم‌بندی الگوریتم‌های رمزنگاری

پست قبلی: الگوریتم های سزار و اِنیگما

در پست های قبلی این مجموعه، ابتدا با الگوریتم‌های درهم‌نگاری(Hash) و الگوریتم‌های Encoding/Decoding آشنا شدیم، تفاوت آن‌ها را با الگوریتم های رمزنگاری (Encryption/Decryption) بررسی کردیم و در نهایت پس از بررسی مقدمات توسعه‌ی رمزنگاری و علل نیاز به آن، در این پست قرار است به تقسیم‌بندی های الگورتیم های رمزنگاری امروزی بپردازیم.


واژگان رمزنگاری:
پیش از آن که مشخصا به انواع تقسیم بندی بپردازیم، بد نیست که با یک مجموعه واژگان خاص این حوزه آشنا شویم.
  • Plain Text: متن رمز نشده ای که قرار است برای رمزشدن به تابع Encryption وارد شود و همچنین متن رمزنشده ای از تابع Decryption بازگردانده می‌شود.
  • Cipher Text: متن رمز شده ای که از تابع Encryption بازگردانده می‌شود و همچنین متن رمزشده ای که برای خارج شدن از رمز به تابع Decryption وارد می‌شود. 
  • Cipher: الگوریتمی که برای Encrypt یا Decrypt استفاده می‌شود. با این تعریف، در بعضی موارد از Encipher و Decipher به ترتیب به جای Encoding و Decoding استفاده می‌شود.
  • Key: یک اطلاعات محرمانه که فقط و فقط فرستنده و گیرنده‌ی پیام رمز شده از آن اطلاع دارند. Cipher از این کلید، برای انجام عملیات Encrypt و/یا Decrypt استفاده می‌کند.
  •  Cryptanalysis: به مطالعات و فعالیت هایی که روی یک الگوریتم رمزنگاری یا داده‌های آن انجام می‌شود تا به واسطه‌ی آنها امکان استخراج کلید رمزنگاری از داده های در دسترس یا امکان استخراج داده‌های رمزنشده بدون داشتن کلید، بررسی شود. نام دیگر این فیلد Codebreaking می‌باشد.
  • Salt, Nonce, Initial Vector: در پست‌های بعدی!
و اما تقسیم بندی:
 الگوریتم‌های رمزنگاری را می‌توان از چند بُعد تقسیم‌بندی کرد که مهمترین این ابعاد یکی تعداد کلیدهای لازم برای یکبار رمزکردن و خارج کردن از رمز و دیگری نوع پردازش شدن Plaintext در تابع Encrypt است.  
  • تقسیم بر اساس تعداد کلیدهای لازم:
فرایند رمزکردن یک Plaintext و خارج کردن آن از رمز، روندی طبق شکل زیر دارد:
حال، با توجه به ماهیت الگوریتم، ممکن از مقدار  Encryption Key با مقدار Decryption Key برابر باشد یا متفاوت از همدیگر باشند. الگوریتم‌هایی که مقدار این دو کلید با همدیگر یکسان است را Secret Key Algorithm یا Symmetric Algorithm یا Single Key Algorithm یا Conventional Algorithm الگوریتم‌های متقارن می‌نامیم و الگوریتم‌هایی که در آن‌ها مقدار کلیدها از همدیگر متمایز است را Public Key Algorithm یا Asymmetric Algorithm یا Two Key Algorithm یا الگوریتم های نامتقارن می‌نامیم. (از آنجا که روند کار الگوریتم‌های نامتقارن ممکن است [به خاطر تفاوت کلیدها] در ذهن غیرممکن به نظر برسد، در پست‌های بعدی احتمالا نمونه ای از این الگوریتم‌ها را با هم به صورت جزیی‌تر بررسی خواهیم کرد).
  • تقسیم‌ بر اساس نوع پردازش Plaintext:
در بعضی از الگوریتم‌های رمزنگاری، طول پیامی که قرار است رمزشود، حتما باید مضرب صحیحی از یک عدد طبیعی خاص بزرگتر از یک باشد. به عنوان مثال طول پیام ورودی باید مضربی از 16 بایت باشد. به این نوع الگوریتم‌های رمزنگاری، Block Cipher می‌گویند و آن عدد طبیعی خاص بزرگتر از یک Block Size نامیده می‌شود. مشخصا هنگامی که قرار است با استفاده از این نوع الگوریتمها پیامی را رمز کنیم که طول آن مضرب صحیحی از طول Block نیست، ناچاریم که تا رسیدن به طول لازم به آن داده اضافه کنیم. مکان و نوع داده‌ای که به پیام اضافه می‌شود می‌تواند دلخواه باشد، لیکن، برای سهولت امر و برای این که گیرنده‌ی Ciphertext بتواند به سادگی پیام را از داده‌ی اضافه شده تمییز دهد، استانداردهای مختلفی ارائه شده است که خود به خود به انتهای پیام، مقداری را اضافه می‌کنند. به عمل اضافه کردن داده‌ به پیام تا رسیدن به طول طول مجاز، Padding می‌گویند. در مقابل این نوع الگوریتم‌ها، نوع دیگری از الگورتیم‌های رمزنگاری را داریم که طول پیام هر‌ مقدار دلخواهی می‌تواند باشد، به این نوع الگوریتم‌ها که در اقلیت هستند، Stream Cipher می‌گویند.

مقایسه الگوریتم‌های متقارن و نامتقارن:
ممکن این سوال برای خواننده پیش بیاید که کاربرد هر کدام از این دو نوع الگوریتم در چه مواقعی است و آیا مزیتی از نظر امنیتی به یکدیگر دارند؟
در پاسخ به این سوال ابتدا روند استفاده از الگوریتم‌های نامتقارن را بررسی می‌کنیم. گفتیم که در الگوریتم های نامتقارن،  Encryption Key  و Decryption Key با هم متفاوتند. نام این کلیدها Public Key و Private Key است. پیامی که با یکی از این دو کلید رمزشود، فقط و فقط با کلید دیگر از رمز خارج می‌شود و استفاده از مقدار دیگری جز کلید دوم، منجر به دریافت داده‌های چرند(:دی!) می‌شود. با توجه به این ساختار، هر موجودیتی باید یک جفت کلید برای خودش تولید کند و یکی را محرمانه نزد خود نگه دارد (Private Key) و دیگری را به شخصی که قصد دارد با اون ارتباط برقرار کند ارسال کند(Public Key). 
برای روشن شدن فرآیند، تصویر زیر را مشاهده کنید:

همانطور که در تصویر فوق می‌بینید، Alice در مرحله‌ی 1، یک جفت کلید تولید می‌کند و در مرحله‌ی 2، کلید عمومی خود را به Bob می‌دهد. سپس در مرحله‌ی 3، یک پیام که با کلید خصوصی خودش رمز شده است به باب ارسال می‌کند. از آنجا که این پیام با کلید خصوصی Alice رمز شده است، فقط و فقط با کلید عمومی او قابل رمزگشایی است[کلید عمومی را هر کسی می‌تواند با درخواست از Alice دریافت کند، بنابرین هر کسی می‌تواند این پیام را رمزگشایی کند]. Bob که کلید عمومی Alice را دارد، پیام او را از رمز خارج می کند، و در جواب به او، مجدد پیام خود را در مرحله‌ی 4 با کلید عمومی Alice رمز می‌کند. بدیهتا، از آنجا که پیام Bob با کلید عمومی Alice رمز شده است، تنها با کلید خصوصی Alice از رمز خارج می‌شود[و از آنجا که Alice کلید خصوصی اش را به هیچ کسی نمی‌دهد، فقط و فقط خودش قادر به رمزگشایی پیام Bob است]. در مرحله‌ی 6 هم Alice پیام Bob را با کلید خصوصی خودش از رمز خارج می‌کند.
دو نکته ای که باید متوجه آن شده باشید:
  1. برای این که یک ارتباط دو طرفه‌ی کاملا امن بین Alice و Bob برقرار باشد، Bob هم باید یک جفت کلید تولید کند و کلید عمومی خودش را به Alice بدهد تا Alice به جای استفاده از کلید خصوصی خودش در مرحله‌ی 2، از کلید عمومی Bob استفاده کند(تا هیچکسی جز Bob قادر به رمزگشایی آن نباشد).
  2. برخلاف الگوریتم‌های متقارن که در آنها لازم بود گیرنده و فرستنده از قبل به صورت مخفیانه با هم یک کلید را به اشتراک بگذارند، در الگوریتم‌های نامتقارن، برای این که Alice و Bob بتوانند یک پیام محرمانه به همدیگر ارسال کنید، نیازی به اشتراک گذاشتن کلید به صورت مخفیانه نیست، بلکه به صورت کاملا واضح، کلیدهای عمومی خود را به همدیگر ارسال میکنند و کسی با استفاده از آنها نمی‌تواند به داده های رمزشده دست پیدا کند، زیرا در یک ساختار صحیح از Public Key تنها برای رمزکردن (Encrypt) و از Private Key تنها برای رمزگشایی (Decrypt) استفاده می‌شود.
تا اینجای کار، اینطور به نظر می‌رسد که الگوریتم‌های نامتقارن به سبب نکته‌ی 2، از الگوریتم‌های متقارن بهتر اند و باید استفاده از آن‌ها را ترجیح داد. اما نکته‌ی دیگری که وجود دارد بار محاسباتی و زمانی است که پردازنده باید صرف پروسه‌ی تولید کلید، رمزنگاری و رمزگشایی با الگوریتم‌های این دو مجموعه بکند. در عمل، میانگین بار محاسباتی و زمان لازم برای پروسه‌هایی با الگوریتم نامتقارن، بیشتر از پروسه‌های با الگوریتم متقارن است و از این منظر الگوریتم‌های متقارن بر نامتقارن‌ها ارجحیت دارند.

سوال: نهایتا کدام یک استفاده می‌شوند؟
جواب: هر دو! گذشته از این که ممکن است یک سیستم کلا استفاده از یکی را بر دیگری ترجیح دهد، روند متداول این است که ترکیبی از این دو استفاده می‌شود. به این صورت که در ابتدای ارتباط، از طریق الگوریتم‌های نامتقارن یک کلید متقارن(Secret Key) را یکی به دیگری ارسال می‌کند و پس از ارسال این کلید، روند رمزنگاری ارتباط به الگورتیم‌های متقارن Switch می‌کند. در واقع بعد از ارسال کلید متقارن که با رمزنگاری نامتقارن رمز شده است، مابقی ارتباط به صورت متقارن رمز می‌شود.

سوال: آیا صحیح است بگوییم الگوریتم‌های نامتقارن از الگوریتم‌های متقارن امنیت بیشتری دارند؟
جواب: خیر، امنیت یک الگوریتم رمزنگاری را ساختار الگورتیم آن (مشخص کننده ی زمان و تعداد کلیدهایی که باید امتحان شوند تا کلید رمزنگاری بدست آید)، طول کلید آن و نبود خطای منطقی(باگ) در الگوریتم آن تعیین می‌کنند. در واقع در صورتی که در ساختار یک الگوریتم متقارن و یک الگوریتم نامتقارن باگ وجود نداشته باشد، الگوریتمی امنیت بالاتری دارد که طول کلید آن بزرگتر باشد. از نگاه دیگر، همانقدر که محرمانه نگه داشتن Secret Key در الگوریتم متقارن اهمیت دارد، محرمانه نگه داشتن Private Key هم در الگوریتم نامتقارن اهمیت دارد.  در این مورد در پست های بعدی توضیحات کاملتری خواهیم داشت.

اصولی در مورد الگوریتم‌های رمزنگاری:
با گذشت زمان و پیدا شدن نقاط ضعف الگورتیم‌های اولیه، رفته رفته اصولی برای الگوریتم‌های رمزنگاری تدوین شد که در زیر به دو مورد اصلی آن‌ها اشاره می‌کنیم:
  1. طول خروجی باید با طول ورودی الگوریتم برابر باشد (بر طبق اصل لانه‌ی کبوتری، خروجی نمی‌تواند از ورودی کوتاه تر باشد. بلندتر بودن خروجی هم مزیتی ندارد و لازم نیست)
  2. فاش شدن الگوریتم نباید موجب شود Attacker بتواند داده‌های رمز شده را رمزگشایی کند؛ و به عبارت دیگر باید تنها مبتنی بر محرمانه نگه داشتن کلید باشد. (یکی از اصول کرکهافس).

سوال: Security via Obscurity چیست؟ 
جواب: به مخفی نگه داشتن الگوریتم رمزنگاری به منظور افزایش امنیت (مثلا با کاهش احتمال پیدا شدن ایراد منطقی در الگوریتم)، Security by Obscurity گفته می‌شود.

الگوریتم‌های رمزنگاری مشهور:
در زیر به چند مورد از الگوریتم‌های رمزنگاری متقارن و نامتقارن مشهور اشاره شده است. لازم به ذکر است که کدام از این‌ الگوریتم‌ها می‌توانند بر اساس طول کلید به زیر مجموعه‌هایی تقسیم شوند. به عنوان مثال برای الگوریتم RSA زیر مجموعه های RSA-512, RSA-1024 .... RSA-4096 مرسوم هستند و برای الگوریتم AES سه زیر مجموعه‌ی AES-192, AES-128و AES-256 را داریم (اندازه‌ی بلاک در هر سه مورد 128 بیت است). 

نامتقارن:
  • RSA یا Rivest-Shamir-Adleman
  • ECC یا Elliptic Curve Cryptography
  • DH یا Diffie–Hellman
  • ElGamal 
متقارن:
  • DES یا Data Encryption Standard
  • TDES یا 3DES یا Triple DES
  • AES یا Advanced Encryption Standrad
 تا اینجای کار درک مطلوبی از اصطلاحات رمزنگاری و انواع الگوریتم‌ها آن کسب کرده ایم، در قسمت‌های بعدی سعی بر آن است که ابتدا با ماهیت امضای دیجیتال آشنا شویم و به صورت عملی با ابزارهای آنلاین و به صورت آفلاین با Libraryهای موجود داده ها را رمز، رمزگشایی و امضا کنیم.

قسمت بعدی: کاربرد و روند استفاده از امضای دیجیتال (به زودی)

بی مهری انسان معاصر در توست
تنهایی انسان نخستین در من ...
#میلاد_عرفان_پور
دنیای من برای دیدنِ دوباره‌ی یه دوست خیلی بزرگ و دست نیافتنی هست ولی برای دیدن دوباره‌ی آدم‌های نچسب، خیلی خیلی کوچیک ...
۲۱ آبان ۹۴ ، ۲۲:۴۳ ۲ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
ابراهیم قاسمی

جاواکارت مقدماتی/7-برنامه نویسی جاواکارت در Netbeans

قسمت قبلی: نسخه‌های جاواکارت و اصطلاحات

در قسمت های پیشین با ساختار کلّی جاواکارت و مفاهیم ابتدایی ضروری آن آشنا شدیم و دانستیم که برای آغاز به نوشتن یک اپلت و تبدیل آن به فایل cap. (فایلی که روی کارت بارگذاری و نصب می‌شود) ابتدا به یک IDE (محیط برنامه نویسی)، یک مجموعه API (واسط‌ های از پیش نوشته شده‌ی JCDK , JDK)، یک ابزار برای بارگذاری و نصب اپلت و نهایتا یک ابزار برای ارتباط با آن نیاز داریم. در این قسمت مراحل نوشتن اپلت و تولید فایل cap. را در محیط Netbeans بررسی می‌کنیم.


Netbeans:

طبق آنچه پیش تر گفته شد، برنامه نویسی برای جاواکارت در محیط Netbeans، برای مواقعی مناسب از که کارت مورد نظر ما از نسخه ی جاواکارت 3.0.1 یا بالاتر پشتیبانی کند. البته لازم به ذکر است که به سبب Backward Compatible بودن استانداردهای جاواکارت، نوشتن اپلت هایی برای کارت های از ورژن پایین تر نیز در محیط Netbeans امکان پذیر است و حتی می‌توان از آنها فایل cap. تولید کرد و در Simulatorهای این IDE آن‌ها را بررسی کرد، لیکن، ورژن فایل نهایی 3.0.1 خواهد بود و قابلیت بارگذاری روی کارت پایین تر را نخواهد داشت. 

و اما روند نوشتن و تولید اپلت:

پس از اجرای Netbeans، از منوی File گزینه‌ی New Project را انتخاب می‌کتیم تا پنجره ی زیر ظاهر شود:

طبق تصویر بالا از سمت چپ گروه Java Card (چنانچه این گزینه را ندارید، باید نسخه‌ی جدیدتری از Netbeans را دریافت کنید یا پلاگین های مربوطه را دانلود و نصب کنید) و از سمت راست نوع پروژه را Classic Applet Project (جهت آشنایی به قبلی آموزش مراجعه کنید) انتخاب می‌کنیم و روی Next کلیک می‌کنیم تا پنجره‌ی زیر ظاهر شود:

در این پنجره و پنجره ی بعدی نام پروژه (نام کلاس اپلت)، نام پکیج اپلت، AID پکیج و AID اپلت را مشخص می‌کنیم. رسم بر این است که نام Package با حروف کوچک و نام Class با حروف بزرگ آغاز شود. همانطور که مشاهده می‌کنید Netbeans به صورت تصادفی یک AID شش بایتی به اپلت اختصاص داده است. فرمت این AID به صورت زیر است:
//aid/<First mandatory 5 bytes>/<Up to 11 bytes optional bytes>
به منظور راحت بودن در به خاطر سپردن AID می‌توانید مقدار دیگری مانند 010203040506 جایگزین آن کنید و پس از آن با کلیک مجدد روی Next به پنجره‌ی اختصاص AID به پکیج اپلت هدایت می‌شوید که فرمت آن به همان صورت AID مربوط به اپلت است. لازم به ذکر نیست که AID پکیج و اپلت باید با هم حداقل در یک "بیت" تفاوت داشته باشند. به صورت معنایی، اختصاص 5 بایت اول یکسان به AID اپلت و پکیج منطقی تر از متفاوت بودن آن‌ها است.
نکته: در میانه‌ی پنجره‌ی فوق دو گزینه‌ی Platforms و Cards به ترتیب نسخه‌های جاواکارت نصب شده روی Netbeans و نوع جاواکارتی که Simulator از آن استفاده می‌کند را مشاهده می‌کنیم. با احتمال بالایی، برای هرکدام تنها همین گزینه‌های مشخص شده را خواهید داشت، بنابرین در مورد آن‌ها بعدا صحبت خواهیم کرد.
پنجره‌ی نهایی که با اختصاص Package AID و کلیک روی Finish به صفحه‌ی نوشتن کد منتقل می‌شویم:

پس از کلیک روی دکمه‌ی Finish، نرم افزار Netbeans به صورت اتوماتیک سورس-کدِ ساده‌ترین اپلتِ ممکن را در اختیار شما قرار می‌دهد تا با ایجاد تغییر و توسعه‌ی آن، به صورت ساده تر اپلت مورد نظر خود را تولید کنید [سورس کد تولید شده توسط Netbeans تنها چهارچوب کلی است و هیچ فعالیتی انجام نمی‌دهد]. در مورد ساختار این سورس-کد و نحوه‌ی توسعه‌ی آن در پست های بعدی توضیحاتی داده خواهد شد، اما انتظار می‌رود خواننده خودش با مراجعه به سند Java Card API Specification دانش لازم را کسب کند.

پس از ایجاد تغییرات لازم، با استفاده از ابزارهای مشخص شده که معادل هر کدام از آنها در تَب  Run وجود دارد پروژه ی نوشته شده را Build می‌کنیم و در صورتی که قصد استفاده از Simulator را داشته باشیم با کلید روی مثلث سبز رنگ اپلت را اجرا می‌کنیم.

همانگونه که در تصویر بالا مشاهده می‌کنید، پس از کلید روی Build (چکش)، IDE با پیام BUILD SUCCESSFUL ما را از ساخت موفقیت آمیز فایل cap. آگاه می‌کند. چنانچه در کد برنامه خطایی وجود داشته باشد، عملیات Build با شکست مواجه می‌شود، ولی ساخت موفقیت آمیز فایل cap. نه به معنای این است که اپلت روی کارت به درستی کار خواهد کرد و نه حتی به معنای این است که اپلت روی کارت باگذاری و نصب خواهد شد! (در آینده با مثال هایی از هر دو مورد روبرو خواهیم شد).
قابل ذکر است که فایل cap. تولید شده، درون دایرکتوری ای با مسیر زیر قرار می‌گیرد:
Documents\NetBeansProjects\<YourProjectName>\dist\*.cap


آسمانی‌تر از آنی که کنارت باشم
حفظ کن فاصله را تا به تو عادت نکنم ...
#صنم_نافع
۱۸ آبان ۹۴ ، ۲۰:۴۸ ۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰
ابراهیم قاسمی

اولین حرکتِ جدی روی دیوار

حالا که قدرتِ درک و تحلیلِ درخواست‌های HTTP را به دست آوردیم، می‌خواهیم با این تواناییِ جدید، به سایتِ دیوار سر بزنیم و چند درخواست را با هم‌دیگر تحلیل کنیم.

برای شروعِ کار، ابتدا همه‌ی کوکی‌های خود را که روی دیوار هستند پاک می‌کنیم.

ادامه مطلب...
۰۱ آبان ۹۴ ، ۱۵:۲۰ ۰ نظر موافقین ۳ مخالفین ۰
محمد تیموری